جشن سوری یا
چهارشنبه سوری, نام واپسین چهارشنبه ی گاهشماری خورشیدی ایرانی است که شب ِ
آن با آیین ها نغزی, به ویژه پَرش از روی آتش همراه است. به این جشن
ایرانی در جاهای گوناگون، نامهای گوناگونی نیز داده اند: گول چارشمبه
(اردبیل)، گوله گوله چارشمبه (گیلان)، کوله چووارشمبه (کردستان)، چووارشمبه
کولی (قروه، نزدیک سنندج)، و چارشمبه سرخی (اصفهان). رسمی بسیار نزدیک با
آیین پرش از روی آتش به نام Derendez را ارمنیان ایران در روز تعطیل (14
فوریه) برگزار می‌کنند.
در جاهایی همچون
شیراز ، کردستان و آذربایگان ، آداب و آیین ویژه و کهن تری وجود دارد .
برای نمونه، سفره حضرت خضر (ع) و یا آب پاشی در سعدیه که ویژه ی شیراز است و
یا سفره های خوراکی رنگینی که در کر
دستان و آذربایگان آماده می شود.
آتش انبوهی بوده و سیاوش هم تیز از آن گذشته است. باید دانست که گامهای اسب هنگام دویدن ریختاری پرش گونه دارد.
برخی واژه ی سوری
را با سور(=مهمانی, جشن) پیوند داده اند و برخی آن را با واژه ی سرخ
همپیوند دانسته اند.(مانند گل سوری=گل سرخ). هر آینه انگاره ی دوم استوارتر
است و نام سوری اشاره ای است به خود آتش و رنگ سرخ آن. کاربرد اصطلاح
«چارشمبه سرخی» در اسپهان و برابر بودن سور و سرخ در گویش های گوناگون
ایران نیز, تایید دیگری بر این دیدگاه است.
برگزاری
بهره گیری از آتش
در جشن‌ها، تاریخ و پیشینه‌ای دیرین در ایران داشته است. آیین ویژه ی جشن
سوری چنین آغاز می گردد که یک یا دو روز پیش از واپسین چهارشنبه ی سال,
مردم برای چیدن بوته های گوناگون, خارشتر, خور, گون و ساقه ی برنج(در
گیلان) به بیرون می روند و در شهرها با توجه به محدودیت ها, به صورت دیگری
ابزار برپا کردن آتش را گردآوری می نمایند. پسین ِ روز ِ پیش از آغاز
چهارشنبه سوری, خار و خاشاک و چوب فراهم آمده در حیاط خانه, یا در میدان
روستا, یا در خیابان و کوچه, در یک, سه, پنج یا هفت دسته پشت سر هم گذاشته
می شود. پس از فرو رفتن خورشید و یا کمی پس از آن, دسته های چوب و خاشاک
سوزانیده می شوند, و هنگامی که زبانه های آتش در تاریکی به رقص درآمدند,
مردان و زنان از روی آن می پرند و چنین می خوانند: «سرخی تو از من, زردی من
از تو». باور توده ی مردم بر این است که با این کار ایشان, برای همه ی سال
در برابر ناخوشی هایی و زیان هایی که انسان را رنگ پریده, زرد, سُست و
بیمار می کند, ایمن خواهند شد. در برخی جاها(نایین, انارک, خور, ارومیه)
آتش را بر پشت بام می افروزند و در برخی جاها این آیین بر فراز تپه ها و
کوه ها انجام می شود.
پس از اینکه همگی
خانواده از روی آتش پریدند, آتش رها گشته تا آرام آرام خاموش شود و یا با
آب آن را خاموش می کنند. اگر این آیین در خانه برگزار شده باشد, معمولا
دختری که هنوز به سن بلوغ نرسیده است, خاکسترها را جمع می کند و با یک خاک
انداز به چهار راهی می برد و درآنجا پراکنده می سازد, سپس به خانه بازمی
گردد. و آنگاه این پرسش و پاسخ با خانواده که درون خانه هستند رد و بدل می
شود: «کی هستی؟» «منم» «از کجا آمده ای»«از یک جشن عروسی». «چه چیزی
آورده‌ای؟» «تندرستی».
جشن ایرانی سوری
کمابیش در سراسر ایران مرسوم و معمول است. در بیشتر روستاها, نوازندگان ِ
بومی –در زمان برگزاری جشن- ساز ِ همراهی کننده ای را می نوازند. آقا جمال
خوانساری نویسده ی سده ی 19م, نواختن سازی را در این روز را, برای دور کردن
بدبختی پیشنهاد کرده بود. تا سال 1920م که مردم از داشتن جنگ افزار گرم
بازداشته شدند, مردان از شکلیک تیر هوایی به نشانه ی افروخته شدن چوب و
خاشاک بهره می بردند.
دستان و آذربایگان آماده می شود.
شماری جشن
«همسپهمدیم» که پس از اصلاح گاهشماری در زمان اردشیر یکم (40-224 م.)، شش
روز پیش از نوروز برگزار می‌شد را ریشه ی راستین جشن سوری می دانند.
انگاره‌ی آیین آتش
شدنی است که, از جشن سده برگرفته شده باشد، که جشنی زمستانی بود که در شب
11 بهمن با شادمانی فراوان و با روشن کردن آتش‌هایی بزرگ در زمین های باز
یا بر فراز تپه‌ها برگزار می‌شد. به نوشته‌ی ابوریحان بیرونی، در این روز
تعطیل (سده) ایرانیان باستان خانه‌های خود را برای دور کردن بلا و چشم بد،
بخور می‌دادند تا این که نزد شاهان رسم شد که در این جشن آتش بیافروزند.
اینکه شماری
انگاشته اند, پریدن از روی آتش یا خواندن شعر «سرخی تو از من, زردی من از
تو» رسمی ایرانی نیست و توهین به آتش است, آنچنان درست به نظر نمی آید. بی
گفتگوست که در ایران باستان نیز برای از میان بردن جانوران ریز و زیان بار و
بیماری های واگیردار از آتش به عنوان یک پاک کننده و زداینده ی ناپاکی ها و
بیماری ها بهره می گرفته اند و این کار توهین به شمار نمی آمده است . آیین
پریدن از روی آتش نیز ریشه در آزمون آتش دارد. برای نمونه گذر سیاوش از
آتش و یا آزمون آتش آذرپاد مهر اسپندان هر کدام نشان از جایگاه آتش و آزمون
گذر و پریدن از آتش در فرهنگ باستانی ایران دارد.
فردوسی پیرامون گذر سیاوش از آتش می گوید:
ســیــاوش ســیــه را بــه تــنــدی بــتـــاخـــت ***نــشــد تــنــگ دل جــنــگ آتــش بــســاخـــت
ز هــرســو زبــانــه هــمــی بـــرکـــشـــیـــد***کــســی خـــود و اســـپ ســـیـــاوش نـــدیـــد
ز هــرســو زبــانــه هــمــی بـــرکـــشـــیـــد***کــســی خـــود و اســـپ ســـیـــاوش نـــدیـــد
آتش انبوهی بوده و سیاوش هم تیز از آن گذشته است. باید دانست که گامهای اسب هنگام دویدن ریختاری پرش گونه دارد.
این انگاره که چون
در ایران باستان هفته وجود نداشته است, پس وجود نام چهارشنبه بر این جشن،
نشانی از ایرانی نبودن آن است نیز بی گمان نادرست است. در ایران باستان
هفته وجود داشته است و این سخن سراسر نادرست است. تنها بسنده است به وجود
هفت«آهنگ شاهانه»(خسروانی) در زمان ساسانیان اشاره نمود که هر یک در روز
ویژه ای از هفته خوانده می شده اند. یا بازی تخته نرد که با بهره گیری از
طرحی که ساعات شبانه روز, هفت روز هفته و دوازده ماه سال را بازمی نمود,
ابداع شده بود. همچنین اسناد سغدی مانوی به دست آمده, نام های کهن هفت روز
هفته را که در دو سامانه ی روزشماری بنیادین به کار می رفته اند گواهی می
کنند.
کورش محسنی(نویسنده):تارنما تاریخ ایران پارس
کورش محسنی(نویسنده):تارنما تاریخ ایران پارس
